Biale swieta czyli jak nam minelo Boże Narodzenie na Salarze

Niestety ta wigilia była dla mnie najsmutniejszym i najtrudniejszym zarazem dniem podczas całego wyjazdu. Nie dość, że próżno było szukać jakiegokolwiek nastroju świąt to jeszcze tęsknota za bliskimi była wyjątkowo nie do zniesienia.

Na wstępie powiem, że nie spędziliśmy tej nocy na cmentarzysku pociągów. Gdy dotarliśmy do tego – jak głoszą przewodniki i agencje, magicznego miejsca, okazało się że magiczne to ono jest głównie na zdjęciach. Rozejrzeliśmy się dookoła i uznaliśmy, że jednak na święta należy nam się coś więcej niż namiot na WYSYPISKU ŚMIECI (odpady z całego Uyuni wyrzucane są gdziekolwiek w tej okolicy) i zarazem cmentarzysku pociągów. Poza tym nie było nikogo, a liczyliśmy na jakieś towarzystwo. Po tym jak zobaczyliśmy jak to wygląda, nie wiem kto przy zdrowych zmysłach decyduje się na nocleg w tym miejscu. Średnia cena hostelu w mieście to 15 zł za osobę…

24 grudnia życie w mieście toczyło się absolutnie normalnie. Do 19 pootwierane były wszystkie sklepy i świecące pustkami restauracje, w których za „jedyne”  100 boliwianów, czyli 50 zł można zjeść pizze. My żywimy się na ulicy co najczęściej wraz z deserem zamyka się w kwocie 24 boliwianów dla dwojga.

Liczyliśmy, że może wieczorem coś się będzie działo. Na placu głównym jest nawet coś na kształt szopki, choć straszliwie kiczowatej.  Z łańcuchów na choinkę jest zrobiony daszek pod którym leży chińska lalka… (postaramy się zamieścić zdjęcie jak tylko znajdziemy gdziekolwiek dobry  internet). Nasz hostel pomimo, iż był zapełniony po brzegi ludźmi z całego świata usnął jeszcze przed 23. Gdy postanowiliśmy wyjść  o północy na główny plac, okazało się że nie ma na nim żywej duszy. Ktoś odpalił tylko kilka fajerwerków, których huk usłyszeliśmy.

Rafał twierdzi że na wyjeździe nie ma co na siłę szukać czegoś, co jest typowe dla naszej kultury, a nie koniecznie także dla innych. Ja jednak liczyłam na to, że w Boliwii, w kraju w którym ponoć dominuje chrześcijaństwo, te święta choć w zupełnie inny sposób niż w Polsce, będą jednak wyjątkowe. Tak się   nie stało. Być może to kwestia miasta w którym byliśmy.

Uyuni powstało w 1889 roku na potrzeby linii kolejowej. W ostatniej dekadzie turystyczny biznes w tym regionie przeżył prawdziwy renesans. Przybywająca rocznie liczba turystów z 9000 tyś. w 2000 roku  wzrosła do 90 000 rocznie w 2010 roku.  To zasługa Salar de Uyuni, największego i zarazem najwyżej położonego solniska na świecie.

Po traumatycznej Wigilii postanowiliśmy nie oglądać się na nikogo i zaplanować sobie Boże Narodzenie w swoim towarzystwie. A niech tam – niech chociaż będzie biało!

Koło 10 rano bez bagaży ruszyliśmy na pustynie solną. Ostatniej nocy była burza, spodziewaliśmy się więc, że będzie woda. Tak też było, ale tylko na obrzeżu. Pierwsze 50 metrów przejechaliśmy slalomem pomiędzy kałużami solanki, ponieważ ostrzegano nas, że pomimo, iż sucha sól jest twarda jak skała, to mokra potrafi być zdradliwa i możemy się po prostu zapaść, nie wiadomo jak głęboko. Jak tylko wjechaliśmy na suche solnisko zaczęła się prawdziwa zabawa. Na pierwszy ogień poszło testowanie przyczepności – było super, jeszcze nigdy nie jechaliśmy > 70 km/h po nie-asfalcie. Po kilku kilometrach skończył się nam horyzont, za wyjątkiem pojedynczych szczytów wszystko dookoła było płaskie i jednolicie białe. Mogliśmy jechać gdziekolwiek chcieliśmy, każdy kierunek był dobry, więc  poruszaliśmy się jak statki: obieraliśmy kurs i przy pomocy kompasu (elektronicznego w telefonie ;) trzymaliśmy się prostej, mając przed sobą perspektywę kilkudziesięciu kilometrów białej soli.

Po jakiś 50 km postanowiliśmy zrobić sobie przerwę. Zgłodnieliśmy… Na lunch kupiliśmy tuzin jajek i ugotowaliśmy je na miękko. Nic nie smakuje tak dobrze, jak porządnie posolone jajo!

Potem zabraliśmy się za robienie zdjęć. Mieliśmy przy tym mnóstwo zabawy. Dzięki prawie pionowo świecącemu słońcu i totalnie płaskiemu terenowi niemalże zanika perspektywa! Efekty wygłupów można zobaczyć w galerii :)

Żałowaliśmy że nie mieliśmy tym razem towarzystwa, gdyż wachlarz kombinacji zdjęciowych znacznie by się powiększył, gdyby ktoś mógł naciskać migawkę…

Po kolejnych 20 km dotarliśmy mniej więcej na środek Salaru, gdzie znajduje się… kaktusowa wyspa!

Pod wieczór, wracając z solniska zahaczyliśmy jeszcze o cmentarzysko pociągów, które o zachodzie słońca naszym zdaniem prezentowało się najlepiej. 

Tymczasem po 3 dniach spedzonych w Potosi, jutro planujemy dojechac do Sucre.
Zapraszamy do galerii gdzie dorzucilismy az 5 zaleglych albumow!